သင္းကြဲငွက္တစ္ေကာင္ရဲ့စိတ္

ကၽြန္ေတာ္လြမ္းေနခဲ့တာ
မီးေတြပ်က္တဲ့ ေနရာပါ။
ဘတ္စ္ကားေတြၾကပ္တဲ့ ေနရာပါ။
အမႈိက္ေတြ ရွဳပ္တဲ့ေနရာပါ။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လြမ္းေနခဲ့တာ
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ပါ။
ကၽြန္ေတာ္လြမ္းေနခဲ့တာ
ေအးၿမတဲ့ လမင္းပါ။
ေႏြးေထြးတဲ့ ရင္ခြင္ပါ။
အားေပးတဲ့ စကားသံပါ။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လြမ္းေနခဲ့တာ
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ မိခင္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္လြမ္းေနခဲ့တာ
အလင္းေရာင္ေပးတဲ့ ေနမင္းပါ။
လမ္းၿပတဲ့ ေ႕ရွေဆာင္ပါ။
ဆံုးမတဲ့ စကားသံပါ။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လြမ္းေနခဲ့တာ
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ဖခင္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္လြမ္းေနခဲ့တာ
လံုၿခံဳတဲ့ အရိပ္ပါ။
အေမာေၿပတဲ့ နားခုိရာပါ။
စည္းလံုးတဲ့ အသိုက္ပါ။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လြမ္းေနခဲ့တာ
ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္ပါ။

In case of Fire

ရယ္စရာ ဟာသေလးတစ္ခုပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အၿမဲစီးေလ့ရွိတဲ့ ဓာတ္ေလွခါးေတြမွာ "In case of fire, do not use lift" လို႔ေရးထားတာကို အားလံုးသတိၿပဳမိမယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းက တစ္ခုေသာ ဓာတ္ေလွခါးမွာေတာ့ စာေၾကာင္းေလးတစ္ေၾကာင္းပိုေနပါတယ္။ အဲဒီစာက correction pen နဲ႔ေရးထားတာပါ။ "In case of fire, do not use lift... USE WATER!!!" =)

Who are they?

မူလတန္းတုန္းက အၿဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုပါ။ တစ္တန္း၊ ႏွစ္တန္းေလာက္ေတာ့ရွိမယ္ထင္တယ္။ ေက်ာင္းကို ၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးမွဴးလာမယ္ဆိုေတာ့ ဆရာမက အတန္းထဲက ကေလးေတြကိုအဂၤလိပ္လို နည္းနည္းပါးပါး သင္ေပးထားတာေပါ့။ သူကဘယ္လိုေမးရင္ ေက်ာင္းသားေတြကဘယ္လိုေၿဖရမယ္ေပါ့။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အဲဒီေန႔က ေက်ာင္းမသြားၿဖစ္ပါဘူး။ ေနာက္ေန႔ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္းမေၿပာပါဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးမွဴးလာပါေလေရာ။ အတန္းထဲေရာက္ေတာ့ ဆရာမနဲ႔နည္းနည္းပါးပါး စကားေလးေၿပာတာေပါ့။ ေၿပာလည္းၿပီးေရာ ဆရာမက ေက်ာင္းသားေတြဘက္ကို လွည့္ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ေရြးတာေပါ့။ အဲဒီေန႔မွာမွ ေရွ႕ဆံုးမွာထိုင္မိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကံဆိုးသူေမာင္ရွင္ေပါ့ဗ်ာ။ ဆရာမကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့ ယံုယံုၾကည္ၾကည္ပဲ ေမးတယ္။ "Who are they?" တဲ့။ ေသပါေရာလားဗ်ာ။ ဘယ္သူေတြမွန္းေတာင္မသိပါဘူး။ အဲဒါနဲ႔ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္သိတာပဲ ေၿဖလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္းေၿဖၿပီးေရာ ၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးမွဴးမွာ အိေၿႏၵမဆည္ႏိုင္ပဲ ခြက္ထိုးခြက္လန္ ရယ္ပါေလေရာ။ ဆရာမကေတာ့ မ်က္ႏွာၾကီးကို နီေနတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေၿဖလိုက္တာ သံုးလံုးထဲပါ။ "They are who?"..........

"ရင္ေလာက္မွန္းမွ ဒူးေလာက္တင္" ႏွင့္ "ဒူးေလာက္တင္မွ ရင္ေလာက္က်"

အထက္ပါ စကားပံု ႏွစ္ခုမွာ ဘယ္ဟာက အမွန္လဲ လို႔ေမးရင္ ပထမဟာ အမွန္လို႔ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေၿဖၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္းမွားတယ္လို႔ေတာ့ မေၿပာခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပထမဟာက စကားပံုမဟုတ္ပါဘူး။ လူေတြေၿပာတဲ့ စကားသက္သက္ပါ။ တကယ့္ စကားပံု အစစ္အမွန္က ဒုတိယဟာပါ။ ဒီစကားဟာ ေရွးေခတ္မုဆိုးေတြ ကေနၿဖစ္ေပၚလာတဲ့ စကားပံုပါ။ ေရွးေခတ္ မုဆိုးေတြဟာ ဒူးေလးကို အဓိကထားၿပီး သံုးေလ့ရွိပါတယ္။ မုဆုိးေတြက ဒူးေလးပစ္ခါနီး ေလးတင္ၾကရပါတယ္။ အဲလို ေလးတင္တဲ့အခါမွာ ေလးကို ဒူးေလာက္မွစတင္မွ ရင္ဘတ္ေလာက္မွာ ေလးသြားက်တယ္လို႔ေၿပာခ်င္တာပါ။ ဒူးေအာက္မွ စတင္လွ်င္ ခါးကုိ ေတာ္ေတာ္ေလးကုန္းရမွာ ၿဖစ္ၿပီးေတာ့ ဒူးအေပၚကစတင္လွ်င္လည္း ေလးမက်ပဲရွိတတ္ပါတယ္။ မယုတ္မလြန္လုပ္ခ်င္းမွာ အစဥ္ေၿပမႈကိုၿဖစ္ေပၚေစတယ္လုိ႔ေၿပာခ်င္တာပါ။ တကယ့္ စကားပံုရဲ့အဓိပၸါယ္ကလည္း ဒီအတိုင္းပါပဲ။ ပ်က္အစဥ္ ၿပင္ခဏ ပါပဲခင္ဗ်ာ။ အားလံုးအမွန္ကို သိႏိုင္ၾကပါေစ။

ကေလးအေတြး

ကေလးအေတြးနဲ႔ေမးတဲ့ေမးခြန္းေတြဟာ တစ္ခါတစ္ေလမွာ လူၾကီးေတြကို ေၿဖရခက္ေစပါတယ္။ အဲ လူၾကီးေတြကလည္း "လူၾကီး" ဆိုတဲ့ အားသာခ်က္ကိုသံုးၿပီး ၿပန္ေၿဖတတ္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အခုအထိမွတ္မိေနတဲ့ ငယ္ငယ္တုန္းကအၿဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုပါ။ ငယ္ဆို မူၾကိဳတက္ခါစ သံုးေလးႏွစ္ေလာက္ေတာ့ရွိမယ္ ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္က ကၽြန္ေတာ့္အန္တီေလးက ကိုယ္ဝန္ရွိပါေလေရာ။ အဲဒါနဲ႔ကၽြန္ေတာ္လည္း စပ္စုၿပီးသြားေမးတာေပါ့။ အန္တီေလး ဘာလို႔ဗိုက္ၾကီးတာလဲေပါ့ေနာ္။ အန္တီေလးလည္း ေခါင္းရွုပ္သြားတာနဲ႔ ၿပီးၿပီးေရာပဲေၿဖလုိက္တာေပါ့။ သားဦေလးနဲ႔အတူတူအိပ္လို႔ ဗိုက္ၾကီးတာေပါ့သားရဲ့တဲ့။ အဲ...ၿပႆနာကအဲဒီကစတာပါပဲ။ မူၾကိဳက ေန႔လည္အိပ္ခ်ိန္မွာ ေယာက္်ားေလးနဲ႔ မိန္းကေလးနဲ႔ တူတူအိပ္ရတာကလား။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အန္တီေလးကို ၿပႆနာရွာေတာ့တာေပါ့။ မူၾကိဳမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔တူတူအိပ္တဲ့ မိန္ကေလးေတြေကာ ဗိုက္မၾကီးဘူးလားလို႔ေပါ့။ အန္တီေလး ေတာ္ေတာ္ေၿဖရၾကပ္သြားတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း သူတို႔လက္နက္ပဲသံုးရေတာ့တာေပါ့။ ေၾသာ္သားရယ္ သူတို႔ကငယ္ေသးတာကိုးတဲ့။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ အေတြးတစ္ခုရွိတယ္။ "ေၾသာ္... ေတာ္ေသးတာေပါ့ ဆရာမေတြပါ ငါတို႔နဲ႔မအိပ္လို႔.."

ZERO

သခၤ်ာအတန္းထဲက အၿဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုပါ။ ကၽြန္ေတာ္အရမ္း ၾကိဳက္တာနဲ႔ေရးၿဖစ္သြားတာပါ။ သခၤ်ာ တစ္ပုဒ္ကို ဆရာမကရွင္းၿပရင္း အေၿဖကို ဆရာမကေမးတယ္။ အေၿဖကေတာ့ အၾကြင္း သံုညပါ။ အဲဒါကို အတန္းထဲက တစ္ေယာက္က "nothing" လို႔ေၿဖတယ္။ သူေၿပာခ်င္တာက ဘာမွမက်န္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဆရာမက ၿပံဳးတယ္။ ၿပီးေတာ့ သံုည ေလးေရးၿပၿပီးေတာ့ ေၿပာတယ္ "Zero is not nothing. It is juz something we neglect most of the time" တဲ့.......

အေဖ

ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး ဒီေန႔ေက်ာင္းကအၿပန္ အိမ္ေအာက္မွာ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ကို သူ႔အေဖက စက္ဘီးစီးသင္ေပးေနတာကို ၿမင္တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္အေဖကို သြားသတိရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို စက္ဘီးစီးသင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ငါးတန္း ေၿခာက္တန္းေတာင္ ေရာက္ေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မိသားစု နယ္ကိုခရီးသြားတာ အဲဒီနယ္မွာလည္း စက္ဘီးပဲသံုးၾကတာဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္းစက္ဘီးစီးဖို႔ပူဆာတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖ လည္းမၿငင္းရွာပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိတယ္ အဲဒီတုန္းက ၿမစ္ကမ္းစပ္ေလးမွာ ေတာင္ကုန္းေလးရွိတယ္။ အေဖက အဲဒီေတာင္ကုန္းေလးေပၚကို ကၽြန္ေတာ္နဲ႔စက္ဘီးကုိုမသြားၿပီး သူကကိုင္ေပးၿပီး ေတာင္ကုန္းေလးေပၚကတြန္းဆင္းတယ္။ ကေလးဆိုေတာ့ ဇြဲနဲ႔မရမခ်င္းေပါ့။ ႏွစ္ရက္သံုးရက္ေလာက္ေနေတာ့ တတ္သြားပါေလေရာ။ ကၽြန္ေတာ္အခုမွစဥ္းစားမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုေရာ စက္ဘီးပါ ေတာင္ကုန္းေပၚကို အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြားတြန္းတင္ရတဲ့ အေဖေတာ့အီစိမ့္ေနမွာပဲလို႔။ ေၾသာ္ အေဖ အေဖ တစ္ခ်က္ေလးေတာင္ မၿငီးရွာပါလား........